WAT BEN JE AAN HET DOEN?
Vanmorgen werd ik heel vroeg wakker omdat ik had gedroomd dat er maar dertien mensen op de Better2GetherDay zouden komen en er twee sprekers hadden afgezegd. Ik keek naast me, Joris lag nog prinsheerlijk te slapen en droomde hoogstwaarschijnlijk van volle zalen. Ik kon de slaap niet meer goed vatten en begon te dagdromen over hoe de Better2GetherDay eruit zou zien. De sfeer die er zou heersen, het inspirerende programma, de aankleding van het podium (heb ik een superleuk idee voor), en ook wie er zoal zouden komen.
Zoals dat werkt met (dag)dromen was het voor mij volkomen logisch dat er alleen maar “Ondernemende Menschen” in de zaal zouden zitten. En toen kwam in me op dat als je iets wenst, je dit ook expliciet moet uitspreken. Nou, dat is bij deze gebeurd. Maar mijn nuchtere Tukkerkant dacht ook: jaja, mooie term weer, Righart, maar wat bedoel je daar nu precies mee?
Met ‘ondernemend mens’ bedoel ik o.a zelfbewust. Iemand die nadenkt over zijn leven, zijn dromen, zijn handelen, zijn reacties. Iemand die zichzelf met enige regelmaat afvraagt wat ben ik eigenlijk aan het doen, waarom doe ik dat, wat is het effect op mezelf en op mijn omgeving?
Maar wat ik vervolgens ook nog eens schaar onder dit Mensch (het wordt welhaast een supermens) is: zelfverantwoordelijkheid. Mocht het zo zijn dat er iets in je leven is waar je niet blij mee bent, dan is er –bijna- altijd een keuze. Danwel de keuze om het te veranderen, danwel de keuze om er anders mee om te gaan. Zelf heb ik een tijdje ‘gewacht’ op verandering in mijn leven. Ik werkte te veel uren, had al twee jaar genoegen genomen met salarisbevriezing, en de werkzaamheden kostten me letterlijk energie. Ik dacht dat mijn toenmalige collega’s, mijn leidingggevende, mijn bedrijf, de economische tijden, (jee, zelfs mijn geliefden), dit wel voor me zouden zouden veranderen. Die waardering van buitenaf voor mijn harde werken zou wel komen en dan zouden ‘zij’ de situatie wel veranderen.
Nu ik dit typ moet ik lachen, alhoewel ik er toen een stuk verbetener inzat. Het duurde even voordat ik doorhad dat IK iets moest ondernemen. Dat de situatie eigenlijk een “blessing in disguise” was die van mij vroeg: Froukje, wat ben je in godsnaam aan het doen? Why, in hemelsnaam? Wat wil je dan? Ok, en wat ga jíj dan doen om de situatie te veranderen?
Mijn WHY, het waarom ik nu wel (en toen geen) voldoening haal uit mijn leven, is hierbij leidend geweest. Ik hoop dat jij tijdens de Better2GetherDay in aanraking komt met jouw WHY, de reden van jouw bestaan. Hetgeen jou, als ondernemende mensch, richting geeft en voldoening schenkt in je (werkende) leven.
Froukje
